door Peter Castenmiller

Castenmiller bestudeert al meer dan 25 jaar het functioneren van het Nederlandse openbare bestuur, met een nadruk op het lokale bestuur.

Als plannen voor de korte termijn niet helemaal goed gaat, lijkt meteen voor een wel hele lange periode gekozen te worden.

Al bijna vijf jaar ben ik bewoner van een Vinex-wijk. Daardoor heb ik de geneugten van de oerdegelijke Nederlandse kwaliteit om zelf de directe omgeving te ontwikkelen en in te richten aan den lijve mogen ondervinden. In de praktijk valt dan toch wat tegen. De tram reed pas twee jaar na oplevering van de huizen tot het eindpunt. Een belangrijke ontsluitingsweg liet nog langer op zich wachten. Maar na vijf jaar lijkt alles redelijk op orde, en ach, die kleine ongemakken uit de beginperiode vergeet je snel.

Afgelopen zomer ging echter wederom één van de cruciale verbindingswegen geheel op de schop. Rijbanen moesten worden verlegd en aangepast. Hadden de planners zich soms vergist? Hoe dan ook, maandenlang was het verkeer ontregeld.

Doodlopend
Na afronding van de herinrichting was ik nog verbaasder. De gemeente had een heel nieuw kruispunt op de weg aangelegd, compleet met verdrijvingsvakken en stoplichten. Één van de nieuwe afslagen intrigeerde mij hogelijk. Ik heb er een foto van gemaakt. Duidelijk is te zien dat die afslag naar rechts al na twee meter tegen het fietspad doodloopt. Wat zou nu toch de bedoeling zijn van die afslag?

Die vraag heb ik eerst maar eens voorgelegd aan de afdeling voorlichting van mijn gemeente. In een prompte en keurige ontvangstbevestiging werd mij bericht dat de vraag was doorgestuurd naar de manager van mijn stadsdeel. Daarna bleef het drie weken verontrustend stil. Pas nadat ik opnieuw had geïnformeerd, ontving ik een antwoord. Wat bleek: In de oorspronkelijke plannen voor de wijk, gemaakt toen de bomen nog tot in de hemel groeiden, was voorzien dat elke vierkante meter volgebouwd zou worden.

In theorie kan daarom nog steeds op de ‘postzegel land’ tussen fietspad en spoorlijn (aan de rechterkant van de foto) een kantoor verrijzen. En dan zou ook een ontsluitingsweg nodig zijn. Wederom, een prachtig voorbeeld van Nederlandse planning: de ontsluitingsweg moest al na vijf jaar volledig op de schop, maar dat zou deze ingenieurs niet nog een keer overkomen. Nu waren ze ook op alles voorbereid.

Ik begon mij af te vragen of wellicht heel Nederland in de Middeleeuwen droog is gelegd omdat iemand in een vlaag van optimisme dat alvast maar zo had ingepland. Je wist immers maar nooit ….

Bron: Gemeente.nu